Obraćanje prof.dr. Hilme Neimarlije na dženazi akademika Abdulaha Šarčevića u haremu Gazi Husrev-begove džamije 18. novembra 2021 godine

         Cijenjeni prijatelji i poštovaoci  mislioca,  pisca i  učitelja  Abdulaha Šarčevića.  Rastajemo se sa čovjekom koji je svojom ličnošću, svojim  životom, svojim ukupnim djelovanjem potvrđivao višu vrijednost i  dostojanstvo onoga što je činio, a činio je upravo ono što  po definiciji  pripada priznatim načinima čovjekova uzdizanja, samonadmašivanja.  Mišljenje, pisanje, učenje i poučavanje  za njega nisu bili  posao, vanjski   predmet  bavljenja: pripadali su njegovom biću  kao svojstva njegova bivanja, njegove egzistencije.

         Profesor Šarčević je bio  filozofski mislilac;  mislio je sudbinu i pitanja čovjeka i ono što je više od čovjeka,  pronicao u pojave u okolnom svijetu i u realnost iza pojava u svijetu.  U mišljenju  je  afirmirao   smisao klasičnog  grčkog određenja filozofije kao prijateljevanja s mudrošću, a ne posjedovanja mudrosti,  i smisao klasičnog muslimanskog određenja  mudrosti kao znanja koje se ne može prisvajati kako se hoće i kada se  hoće već se može  stjecati  samo onda kada mu se s ljubavlju i u potpunosti predaje.  Vjerodostojnije i uvjerljivije od drugih   branio je    privrženost  mudrostima Istoka i Zapada   u  okolnostima    ideoloških, evropocentričkih i znanstvenotehničkih iskušenja  filozofskog mišljenja i njegova ograničavanja na pitanja  povijesnog, društvenog, političkog života.  Tim iskušenjima i ograničenjima suprotstavljao je  bliske životne pojave i oglašavanja iskonskih značenja u vjeri, pjesništvu i umjetnosti,  u bliskim vezama i oporim razilaženjima ljudi, u  usponima i propadanjima ljudskih snova i koncepata, u  jeziku simbola i simboličkim svjetovima rađanja i umiranja.    U najbližem srodstvu ili komšiluku filozofije vidio je pjesnika prije nego li  znanstvenika i političara. 

        Profesor  Šarčevića je bio pisac,  najplodonosniji filozofski pisac u  našim jezičkim prostorima. Objavio je dvadesetosam knjiga i više desetina studija, eseja i raprava, ali prava veličina njegova pisanog djela kao činjenice   literature i kulture  nije  u  grandioznosti djela:  ona je u  povezanosti Šarčevićeva mišljenja i pisanja, u važnosti koju je pridavao pisanju, u posvećenosti obilju  i čistoti jezika.  Dobro pisanje je smatrao nužnim svojstvom mišljenja, i  isticao kako je  rahmetli  Midhat Begić za njega bio dobar musliman, jer je dobro pisao.  Šarčević je volio ljude, radovao se sreći drugih  i osjećajno  se unosio u znakovlja prirodnog i povijesnog svijeta; njegov je pisani opus  vrh lirske misaonosti u filozofiji, kao što je  Begićevo pisano djelo  vrh lirske inteligencije u  književnoj historiji i kritici.

         Abdulah  Šarčević je bio učitelj; bio je neposredni graditelj jednog od najdubljih, najosjetljivijih i najistinitijih odnosa među ljudima, pedagoškog odnosa.  Kao profesor filozofije učio je ljudskoj zadaći  učenja,  obrazovanja, odgoja, zadaći  kojom se postiže  ljubav prema mudrosti i otvorenost za nadosjetilno, nadiskustveno,  sposobnost za  dijalog i razumijevanje.  Zdravko Grebo rahmetli nije bio student profesora Šarčevića, ali je  govorio: Kada se u Sarajevu kaže samo profesor, misli se na Šarčevića. Odnos primanja i pružanja znanja za profesora Šarčevića nije bio vanjski odnos na isti način na koji to za njega nisu bili ni  mišljenje i pisanje.

        U Sfingi Zapada, djelu dubokog naslova i središnjeg značaja u njegovom  pisanom opusu,  profesor Šarčevića   je izvorno značenje svoga imena povezao za  najvišim filozofsko-teološkim načelom: Abdulah je štovatelj Jednog.

         Neka je rahmet Abdulahu sinu Ibrahimovom.

prof.dr. Hilmo Neimarlija